Een goede vriend, communicatiemanager van een middelgrote onderneming, belt me op een dag op. Hij zit met een probleem. Van zijn voorganger heeft hij het reclamebureau geërfd. En zoals dat af en toe gebeurt: het klikt niet tussen hem en de vertegenwoordigers van het bureau. ‘’t Zijn geen slechte gasten, maar we zitten niet op dezelfde golflengte.’
foto: Sarah Pflug via Burst
‘Maar wat is dan jouw golflengte?’ vraag ik. Tja, daarvoor moest hij zich ook eens achter het oor krabben. Welk type bureau zocht hij nu precies? Dát bepalen was al niet zo gemakkelijk, bleek nu. En daar- mee begon dan ook onze zakelijke relatie (die overigens onze vriendschap af en toe op de proef stelde, maar nooit echt deed wankelen). Samen met hem en zijn team zochten we allereerst naar het profiel van zijn bedrijf. En van daaruit gingen we dan in de markt kijken naar reclamebureaus die bij dat profiel pasten.
‘Je moet niet met de meest creatieve jongens in zee gaan, als je zelf eerder een behoedzame en behoudsgezinde koers wilt varen’, was ons advies na de interne gesprekken. Wat dat precies betekende, werd pas duidelijk toen we met een longlist van tien bureaus de vergaderzaal binnenstapte.
‘Maar, daar ken ik er maar twee van?’ En dan? Wil dat zeggen dat die acht andere niet deugen? Natuurlijk niet. Ze werden geselecteerd aan de hand van de criteria die we samen hadden opgesteld. Onze opdrachtgever kende ze niet. Maar wij wel. Omdat wij altijd al een bijzondere interesse in de wereld van de reclamebureaus hadden en intussen meer dan 15 jaar ervaring hebben in pitchen, wisten we dat tussen een van deze onbekende bureaus de gouden appel verborgen zat.
En we zaten er niet naast, want na een zorgvuldig proces weerhielden we een van die onbekende vogels. En vandaag, vier jaar later is het nog altijd koek en ei tussen adverteerder en reclamebureau. De resultaten zijn prima en de samenwerking verloopt efficiënt. En zo hoort het ook.